«آذر فراهانی» و «محمود دهقانپور» زوج پرنده‌ای هستند که سال‌هاست به بزرگ‌ترین آرزویشان رسیده‌اند، زوج پاراگلایدر کار از بدو ورود این رشتة ورزشی در سال1372، در کلاس‌های آموزشی شرکت کردند، تا حالا از تجربه‌ای جدید بگویند، پرواز بر فراز آسمان‌ها.
محمود دهقانپور، البته قبل از این‌که با کایت و پاراگلایدر به آسمان برود با چتر از آسمان به زمین می‌آمد: «من چترباز بودم. سقوط آزاد. تجربة پرواز را داشتم، ولی نه به این شکل. پاراگلایدر، لذت دیگری دارد. با پاراگلایدر به آسمان پرواز می‌کنم، ولی با چتر از آسمان به زمین می‌رسیدم. من عاشق پروازم.»
خلاف آقای دهقانپور، خانم فراهانی بدون هیچ آشنایی قبلی و البته بدون هیچ علاقه‌ای پرواز کرده: «هیچ علاقه‌ای به پرواز نداشتم. اتفاقا خیلی هم می‌ترسیدم. ولی مجبور بودم. شوهرم از وقتی این رشته را انتخاب کرد، بیشتر اوقات فراغتش را در سایت‌های پروازی می‌گذراند.
نمی‌توانست از پرواز دل بکند. برای همین، من هم مصمم شدم که حتما پرواز را یاد بگیریم، تا هر جا او می‌رود، من هم بروم. به همین دلیل، بر ترسم غلبه کردم تا همیشه با او باشم.»
دهقانپور هم نظر جالبی درباره پرنده شدن همسرش دارد: «خانمها وقتی از همسران‌شان دور می‌شوند، دچار اشکال فنی می‌شوند. همسر من هم همین مشکل را داشت؛ ولی خوش‌بختانه از وقتی پاراگلایدر کار شد، مشکل‌اش هم برطرف شد! دیگر تنها نیست، همیشه با هم هستیم. البته پدر و مادر آذر مخالف پرواز دخترشان بودند، ولی بعد کم‌کم راضی شدند.»
اما انسان‌هایی که لذت پرواز را تجربه می‌کنند، حتما با آدم‌هایی که هیچ‌وقت نپریدند، فرق می‌کنند. پرواز، چه اثری در زندگی یک زوج می‌گذارد؟ آقای دهقانپور می‌گوید: «پرواز انسان را صبور میکند. آرامشی که در آسمان هست، هیچ جای دنیا نیست.
من وقتی در آسمان هستم تمام چیزهایی که روی زمین است به نظرم ریز و محو می‌آید. به همین دلیل، خیلی راحت از مسائل کوچک می‌گذرم. با مشکلات بزرگ هم کنار می‌آیم. برای همین، در زندگی زناشویی مشکلی نداریم؛ خیلی راحت مشکلات را حل می‌کنیم. وقتی پرواز کنی و زمین را از آن بالا حقیر و کوچک ببینی دیگر تمام مسایل زمینی برایت عادی می‌شود.»
فرزندان پرنده
وقتی بچه‌ای از سه سالگی با پدر پرواز کند، حتما در شش سالگی می‌تواند کم سن‌ترین خلبان ایران هم باشد. «ماکان دهقانپور»، پسر بزرگ زوج پرنده، از سه سالگی پرواز میکند. پدرش می‌گوید: «ماکان را از سه سالگی به خودم می‌بستم و با هم پرواز می‌کردیم. سامان هم همین‌طور.»
ماکان 20 ساله عضو تیم ملی است. او از شش سالگی، به طور مستقل پرواز میکند. سامان هم سال آخر دبیرستان است. او هم پرنده خوبی است.»
کی گفته خطر داره؟
خیلیها پاراگلایدر را به عنوان ورزشی خطرناک می‌شناسند، اما محمود دهقانپور معتقد است این رشته کم‌خطرترین رشته ورزشی است: «خیلیها فکر می‌کنند چون سر و کارت با کوه و پرواز است، حتما سقوط می‌کنی و دست و پایت خرد می‌شود. ولی نه! اصلا این‌طور نیست.
پاراگلایدر هم برای خودش قوانین، فنون و تکنیک‌های خاصی دارد؛ درست مثل هر رشته ورزشی دیگر، که ورزشکار حرفه‌ای باید با آن آشنا باشد. در هر رشته ورزشی، اگر قوانین را رعایت نکنی، حتما دچار مشکل می‌شوی. مثلا در تکواندو، اگر اصولی لگد نزنی ممکن است پایت بشکند. یا در اتومبیل‌رانی، اگر قانون را رعایت نکنی دچار سانحه می‌شوی.
من هم نمی‌گویم پاراگلایدر خطر ندارد، ولی اگر اصولی آموزش ببینی و قوانین را رعایت کنی، شاید کم‌خطرترین رشته ورزشی هم باشد.» خانم فراهانی هم با همسرش هم‌نظر است: «من از سال 78، آموزش هم می‌دهم تا حالا یک مورد سقوط هم نداشته‌ام. حتی پای کسی هم پیچ نخورده.»
دل و جرأت‌دارها
شاید پرواز لذت‌بخش باشد، ولی به هر حال ترس هم دارد؛ ترس از سقوط و... این مهم‌ترین دلیلی است که فکر کنیم خانمها کمتر سراغ پرواز می‌روند، ولی خانم فراهانی نظر دیگری دارد: «نه، خانمها اصلا ترسو نیستند.
من خودم کلی شاگرد دختر دارم که خیلی هم دل و جرات دارند. خانمها خیلی دقیق کار می‌کنند، ولی به خاطر هزینه زیادی که این رشته دارد، آقایان بیشتر می‌توانند از عهده خرج و مخارج بربیایند و به همین دلیل تعداد آن‌ها کمی بیشتر است»، اما آقای دهقانپور طرف مردها را می‌گیرد. او مردها را شجاع‌تر می‌داند و می‌گوید برای همین تعداد آن‌ها بیشتر از خانم‌هاست:« مردها نترس‌تر هستند. هیچ بحثی هم وجود ندارد!»
پاراگلایدر ورزش آسمانی
پاراگلایدر، یک نوع چتر است که از روی ارتفاعات و با دویدن به سمت باد به پرواز در می‌آید. آموزش خلبانی از دوره‌های مقدماتی شروع می‌شود. دوره مقدماتی تمریناتی را در بر می‌گیرد که در سطح زمین انجام می‌شود و معمولا 10 تا 15 جلسه هم طول می‌کشد که البته دیر یا زود تمام شدن کلاس‌ها بستگی به استعداد و البته دل و جرأت شاگرد دارد.
بعد از آموزش مقدماتی، عاشقان پرواز به شیب کوه می‌روند و پرواز از شیب اولیه تا ارتفاع 200 متری شروع می‌شود، و باز هم بسته به استعداد هنرجوها، این دوره‌ها 10 تا 15 جلسه طول می‌کشد.
در پایان دوره دوم، مربی خودش تشخیص می‌‌دهد که چه کسی می‌تواند پرواز کند. پرنده‌ای که استرس ندارد با کمال آرامش می‌دود و پرواز میکند، به سایت جنت‌آباد یا امامزاده هاشم می‌رود تا پرواز در ارتفاع سلویی (بلندترین ارتفاعی که خود خلبان به تنهایی در آن پرواز میکند) را تجربه کند.
اما هزینه! باید قبول کرد که پاراگلایدر، ورزش گرانی است. هر یک از دوره‌های آموزشی، بین 200 تا 300 هزار تومان هزینه دارد. تازه خرید چتر هم هست که حسابی فشار خون را بالا می‌برد! برای خرید یک چتر در ایران، باید بین دو میلیون و پانصد تا سه میلیون پرداخت کنی.
البته یک راه دیگر هم هست. خرید اقساط. انجمن پاراگلایدر تهران، برای این که به پرنده‌ها خیلی فشار نیاید، تجهیزات پرواز را به صورت قسطی هم عرضه میکند.
البته این هزینه یک بار برای همیشه است، چون با خرید یک چتر، چندین سال می‌توانی در آسمان‌ها پرواز کنی و به آرزوی دوران کودکی‌ات برسی؛ پرواز در اوج و لذت خوش رهایی!
